Chcę napisać (i pamiętać) o tym, że: gwiazdy nigdzie nie rosną lepiej, niż nad polem kukurydzy. Pies, który jeździł koleją, też był rudy, i to był Rudy, a nawet rude dwa. Pączki są dobre na kolacje o 4 nad ranem, dobre jak nic innego i jak nigdy indziej. We wrześniu wcale nie kończą się dmuchawce, przytulają się do siebie w kępkach ciaśniej, ale są. W mgle można utonąć, ale z latarką przejść da się nawet do Prawieku i innych czasów, a już na pewno do asfaltu. Kakao w termosie może i smakuje termosem, ale smakuje, bo to kakao. Gałęzie atakują nocą, więc trzeba walczyć dzielnie, uważać na mariańskie rowy, chronić nogi i głowy! Najwęższy balkon świata (mojego) ma - co prawda - szerokość długości stopy, ale panoramy ze słońcem w paski można zobaczyć i tam. Jabłka z cudzego sadu są najlepsze i najlepsiejsze jeszcze. Medal zawsze można zawiesić na sznurówce, a ze sznurówki zrobić kokardę dla psa. Świat jest do szaleństwa piękny, kiedy żółknie i stukając porusza się za szybą. Nie żeby był, ale z pociągu takim go widać.

 

 A oto kradziony obraz. Kradziony ale piękny. A ja nie pamiętam czyj. I myślę tylko tyle, że pasuje mi on tu. Autor z tytułem schowali się w dziurze w głowie i utonęli w jej morzu - pech!