P. przyniósł dzisiaj na spotkanie globus. Oderwaną od stojaka, plastikową kulę. Poszliśmy piaszczystą drogą prosto, poza zatłoczoną siatkę miastka i szeregi brzydkich, jednakowych domów. Zatrzymaliśmy się w połowie dróżki, gdzieś na skrzyżowaniu. P. powiedział, że idzie się przejść i za dwie minuty wraca. Żebyśmy z S. zrobiły przed ten czas etiudę.
     Z zepsutym globusem można opowiedzieć sto historii. Na przykład zagrać nim mecz o władzę nad światem, a boisko narysować kantem buta w ziemi. Potraktować go jak zabawkę, o którą biją się bez sensu dzieci i wyrywają ją sobie z rąk. Opowiedzieć globusem o globalizacji. Albo o podróżach. Zbierać skojarzenia i młócić z nich historie, zdania, ruchy.
     Teatr to fantastyczna przestrzeń! Potrzebni są aktorzy, ale też ludzie, którzy czytają, piszą, czują. Można nauczyć się aktorstwa, ale i interpretowania tekstu, panowania nad głosem i modulowania go, tłumienia stresu, nieskrępowanego wymyślania, zwracania się do ludzi i trafiania do nich, twórczego wykorzystywania przestrzeni, obchodzenia się ze słowem. Teatr można wskrzesić gdzieś na dróżce, po której starsze panie drepczą na cmentarz i ciekawsko odwracają głowy, na gruzowisku albo wyłysiałej i pożółkłej łące. Da się zagrać na scenie i na cudzych strunach. Pokazać wszystko, a przynajmniej tyle, ile można sobie wyobrazić.
     Podoba mi się. Mam przed sobą najdłuższe wakacje w życiu i wstyd mi nic nie robić. Szukam czegoś, w co mogłabym zainwestować czas. Czuję, że to będzie dla mnie dobre miejsce. Przynajmniej teraz, na chwilę, na te parę miesięcy aż do października. Aktorka ze mnie żadna.
Ż a d n a, ale  P. mówi, że aktorem można być każdy, tylko trzeba się otworzyć i poćwiczyć. Ćwiczę. Docelowo wcale nie chcę być aktorką. Chcę coś fajnego robić.
     Przygotowujemy spektakl. Mamy scenę zaznaczoną czterema kamieniami. To wyspa. S. gra idiotkę, która smaży się na słońcu i ani myśli kiwnąć palcem, żeby się z niej wydostać. Ja jestem działaczem, intelektualistą i cholerykiem. Nurkuję w trawie i wyławiam gazety z morza, szukając pożywki dla IQ. Zbieram patyki i krzyczę, że z nas też zostaną same kości. Świetnie się bawię. Na razie bez rozpiski na dialogi, bez ani jednego gotowego słowa robimy sobie teatr. I o teatrze rozmawiamy.
     To będą dobre wakacje. Tak postanowiłam.